Yamaha OX99-11

Yamaha OX99-11

Producent	Yamaha Ypsilon
Zaprezentowany	1992 3 Prototypy
Okres produkcji	1994
Miejsce produkcji	Wielka Brytania
Dane techniczne
Typy nadwozia	2-drzwiowe coupé (2 osobowe) 1+1
Silniki	Yamaha V12 70° 3.5L 60v – 400KM
Skrzynia biegów	Manualna 6-biegowa manualna
Napęd	napęd tylny
Długość	4400 mm
Szerokość	2000 mm
Wysokość	1220 mm
Rozstaw osi	2650 mm
Masa własna	1150 kg
Zbiornik paliwa	120 l
Dane dodatkowe
Konkurencja	Audi Avus McLaren F1 Isdera Commendatore 112i Cizeta Moroder V16T Spiess TC 522
Multimedia w Wikimedia Commons

Yamaha OX99-11 – supersamochód z 1992 roku. Samochód firmy Yamaha ze współpracą firm IAD i Ypsilon Technology.

Początkowo przy projekcie proszono niemieckich konstruktorów o pomoc w realizacji i produkcji tego auta, jednak ich praca i oferowane możliwości techniczne nie były dość zaawansowane dla Japończyków. Toteż po pomoc zwrócono się do angielskich firm. Kłopoty z wysokimi kosztami produkcji tego pojazdu i z kryzysem na początku lat 90. w Japonii spowodowały, że samochód ten nigdy nie wszedł do seryjnej produkcji. Powstały tylko 3 prototypy tego pojazdu. Dwa w kolorze czerwonym i jeden w kolorze czarnym. Kolory użyte do lakierowania stosowane były także do motocykli Yamahy.

W 1994 miała odbyć się produkcja na rynek cywilny. Wiele części pochodziło z renomowanej angielskiej firmy AP Racing jak hamulce i sprzęgło. Gdyby projekt osiągnął sukces finansowy, myślano też o wersji wyścigowej (otwartej) tego modelu, który osiągałby niezdławioną moc ok. 700 KM, jak również miał masę własną zmniejszoną o ok. 200 kg i stosowany mógłby być wyłącznie na torze. Samochód wyprodukowany był w całości z tworzywa sztucznego (kevlar) a silnik zamontowany został bezpośrednio na tylnej ściance (produkcji kompozytów podjęła się firma DPS). Układ hamulcowy wyprodukowała firma AP Racing, aluminiowe tarcze o rozmiarze 330mm podobnych do tych z Ferrari F40. Dzięki rozkładowi mas wynoszącemu 50:50 i niskiej masie własnej na hamowanie ze 100km/h do 0 samochód potrzebował niespełna 32 metrów. Jako silnika użyto wyczynowej jednostki Yamahy z F1 o zdławionej mocy 400 KM, na potrzeby rynku cywilnego o mniej uciążliwej eksploatacji i o lepszej trwałości mechanizmów.

W 1992 roku OX99-11 był pierwszym samochodem z wyczynowym układem napędowym zaprezentowanym publicznie, a nie jak deklarowała w 1997 roku firma Ferrari, gdzie ich produkt miałby być takim samochodem. Później tego samego dokonano w 1995 roku w samochodach Renault Espace F1 i właśnie Ferrari F50. Z elektronicznych gadżetów zastosowano tylko układ ABS. Nie zastosowano kontroli trakcji, ani poduszek powietrznych z powodu obniżenia rangi auta wyścigowego do klasy GT.