Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 1988 |
Prezydent Pakistanu | |
Okres |
od 16 września 1978 |
Poprzednik | |
Następca | |
Główny administrator stanu wojennego | |
Okres |
od 5 lipca 1977 |
Poprzednik |
Zulfikar Ali Bhutto |
Następca |
Mohammad Khan Junejo |
Premier Pakistanu | |
Okres |
od 9 czerwca 1988 |
Poprzednik | |
Następca |
Gen. Muhammad Zia ul-Haq (po prawej) | |
generał | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 1988 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1943–1988 |
Siły zbrojne |
British Indian Army (1943–1947) |
Stanowiska |
szef sztabu Armii Pakistanu (1976–1988) |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
Późniejsza praca |
prezydent Pakistanu |
Muhammad Zia ul-Haq (ur. 12 sierpnia 1924 w Dźalandharze, zm. 17 sierpnia 1988 koło Bahawalpuru) – pakistański zawodowy wojskowy (generał) i polityk, rządzący krajem jako dyktator w latach 1977–1988. Sprawował funkcje głównego administratora stanu wojennego (5 lipca 1977 – 24 marca 1985), premiera (9 czerwca – 17 sierpnia 1988) i prezydenta (16 września 1978 – 17 sierpnia 1988) Pakistanu[1].
Od 1943 służył w armii, najpierw brytyjskich Indii, a od 1947 – niepodległego Pakistanu. Walczył w II wojnie światowej oraz w walkach indyjsko-pakistańskich w 1965 i 1971. Brał udział w tłumieniu wystąpień Czarnego Września w Jordanii. Od 1976 szef sztabu pakistańskiej armii.
W 1977 w bezkrwawym zamachu stanu obalił rząd premiera Zulfikara Alego Bhutto, straconego przez powieszenie dwa lata później. Wprowadził stan wojenny, który wykorzystywał do zwalczania opozycji. Jako gorliwy muzułmanin forsował islamizację życia społecznego Pakistanu. Pod jego rządami kraj doświadczył największego w swojej historii wzrostu gospodarczego. Po inwazji radzieckiej na Afganistan w 1979 udzielił wsparcia mudżahedinom. Wprowadził Pakistan do ruchu państw niezaangażowanych. W 1985 zniósł stan wojenny, zorganizował wybory i pozwolił na odrodzenie się opozycji. Zginął w zagadkowej katastrofie lotniczej w 1988.