Fast Ethernet

Fast Ethernet, znany również jako 100Base-T – standard szybkiej sieci lokalnej o prędkości przesyłu danych – 100 Mb/s będący modyfikacją i zgodnego z nim, wcześniejszego standardu Ethernet o szybkości 10 Mb/s.

Jest to technologia bardzo podobna do 10Base-T. Zachowana bowiem została metoda zarządzania dostępem do wspólnego medium transmisyjnego – CSMA/CD, co spowodowało dość znaczne ograniczenie dopuszczalnej rozpiętości sieci przy dziesięciokrotnym zwiększeniu szybkości transmisji. Zmianie natomiast nie uległ format ramek, ich długość oraz metoda kontroli błędów. Zmieniły się jednak techniki kodowania sygnałów oraz rodzaje mediów, z którymi standard współpracuje. Jeśli chodzi o kodowanie, wyróżniono dwa jego etapy. W pierwszym kroku sygnał jest kodowany za pomocą techniki 4B5B, czyli czterobitowe ciągi z podwarstwy MAC kodowane są na pięciu bitach. W drugim etapie wykorzystuje się kodowanie linii, zależne od używanego medium, np. NRZI (ang. Nonreturn to Zero Inverted) dla 100Base-FX lub MLT-3 (ang. Multi Level-Three Levels) dla 100Base-TX. Założono jednak, że zmiany te nie mogą wykluczać możliwości współpracy obu rodzajów Ethernetu. Od urządzeń fastethernetowych wymaga się możliwości współpracy z innymi urządzeniami ethernetowymi, a do dodatkowych funkcji, w porównaniu z 10Base-T, realizowanych przez koncentrator fastethernetowy należy proces autonegocjacji (ang. Auto-Negotiation), umożliwiający automatyczne rozpoznawanie trybu pracy urządzeń podłączonych do koncentratora. Standard 100Base-T przewiduje możliwość współpracy z trzema rodzajami medium transmisyjnego.

Poszczególne wersje Fast Ethernetu to:

• system 100Base-TX używający dwóch par skrętek kategorii 5 (najbardziej popularny),
• system 100Base-T4 wykorzystujący cztery pary skrętek kategorii 3, 4 lub 5,
• system 100BASE-T2 w założeniach miał wykorzystywać dwie pary skrętek kategorii 3,
• system 100Base-FX opierający się na włóknach światłowodowych.