An Shigao

An Shigao (zm. 168/171; chiń. 安世高, pinyin Ān Shìgāo; kor. 안세고 Ansego; jap. アンセイコウ Anseikō; wiet. An Thế Cao) – partyjski (irański) mnich i propagator buddyzmu w Chinach.

Należał do wybitnego rodu partyjskiej dynastii Arsacydów i często identyfikuje się go jako Parthamasirysa (syna króla Pakorusa II), który zrezygnował z tronu, został mnichem i jako uciekinier przybył w 148 r. do Luoyangu.

Był pierwszą wielką postacią buddyzmu chińskiego. Zainicjował systematyczne tłumaczenia buddyjskich tekstów w biurze tłumaczeń, które założył. Teksty te można podzielić na dwie główne grupy:

• teksty o praktyce dhjany – medytacji
• teksty zawierające numerowane wyliczenia różnych zestawów, kategorii itp., np. pięć skandh, sześć ajatan itd.

Do 171 r. przetłumaczył na język chiński kilkadziesiąt sutr buddyjskich i wiele innych dzieł, łącznie do 179 tytułów. Z tego olbrzymiego dorobku do dziś przetrwały 53 tłumaczenia: agamy, medytacyjne, winaja, abhidharmiczne itd. Ponieważ terminologia buddyjska nie była jeszcze w Chinach rozwinięta, używał terminów taoistycznych.

Chociaż jego tłumaczenia nie są najlepsze i zawierają wiele niedokładności, były popularne, gdyż inne nie były dostępne.

Następne pokolenia buddystów zaczęły go uważać za patriarchę buddyzmu chińskiego. Uznaje się go także za pierwszego orędownika doktryny medytacji (skt. dhjana, chin. chan) w Chinach.

Jego świeccy uczniowie (Chińczykom nie wolno było w cesarstwie Hanów przyjmować święceń mnisich) Chenhui i Piye zaangażowani byli w prace translatorskie w Jiaozhou (Wietnamie) w klasztorze prowadzonym przez Tăng Hội.