Regionalizacja fizycznogeograficzna Polski

Regionalizacja fizycznogeograficzna Polski – regionalizacja fizycznogeograficzna opracowana przez Jerzego Kondrackiego w drugiej połowie XX wieku, w postaci wielostopniowego układu regionów. Zmodyfikowana i uszczegółowiona w 2018 roku przez międzyuczelniany zespół 26 geografów pod kierownictwem Jerzego Solona z Polskiej Akademii Nauk i pod patronatem Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. W wyniku prac zespołu na terytorium Polski wyodrębniono, w całości bądź częściowo, 344 mezoregiony jako podstawowe jednostki podziału fizycznogeograficznego kraju. Zaktualizowane granice mezoregionów wytyczono z dokładnością odpowiadającą skali 1:50 000, w oparciu o szczegółowe dane geomorfologiczne i geologiczne oraz ich analizy w systemach geoinformatycznych^[1].

Większą część terytorium Polski J. Kondracki przyporządkował do obszaru Europy Zachodniej, a mniejszą – do Europy Wschodniej. W ramach tych obszarów wydzielił następnie podobszary (zwane też megaregionami), a dalej prowincje, podprowincje, makroregiony oraz mezoregiony. Podstawowym założeniem metodycznym J. Kondrackiego było uznanie, iż poszczególne regiony są przede wszystkim jednostkami geomorfologiczno-geologicznymi. Różnice w strukturze podłoża i rzeźbie terenu przekładają się bowiem na stosunki klimatyczne, wodne, roślinne czy glebowe, a więc warunkują całościowy charakter fizycznogeograficzny danego obszaru^[2]. Założenie to przyjęto także w opracowaniu z 2018 roku^[3].