Regionalizacja fizycznogeograficzna Karpat

W nauce polskiej problematyka regionalizacji Karpat (nie tylko zresztą fizycznogeograficznej) podjęta została już w XIX w. Zajmowali się nią m.in. Wincenty Pol^[1] i Antoni Rehman^[2]. Po 1918 r. temat ten obecny był w pracach m.in. Ludomira Sawickiego^[3], Stanisława Pawłowskiego^[4][5] czy Włodzimierza Kubijowicza^[6]. Propozycję regionalnego podziału Karpat w ówczesnych granicach Polski podali w Krynicy na dorocznym Zjeździe Karpackim wiosną 1936 r. Walery Goetel i Stanisław Leszczycki. Podział ten, z pewnymi drobnymi korektami, opublikowany został w tym samym roku w "Wierchach"^[7].

Poniższa regionalizacja fizycznogeograficzna Karpat została opracowana przez Jerzego Kondrackiego (Karpaty, 1989, Warszawa: WSiP ISBN 83-02-04067-3). Nie jest to ani jedyna, ani też ogólnie przyjęta regionalizacja Karpat i ich części – w poszczególnych krajach „karpackich” funkcjonują inne regionalizacje. Regionalizacja Kondrackiego jest natomiast regionalizacją najczęściej stosowaną w Polsce.

Symbole cyfrowe regionalizacji w odniesieniu do Karpat zostały przedstawione przez J. Kondrackiego w referacie na Konferencji Regionalnej Międzynarodowej Unii Geograficznej w roku 1971 w Budapeszcie, a opublikowane w Annales Universitas Scientiarum Budapestenesis, Sectio Geografica w 1973. Propozycja zawierała oznaczenia trzycyfrowe dla jednostek rzędu podprowincji (rozumiane nieco inaczej niż w późniejszych publikacjach). Megaregion oznaczony numerem 5 – region karpacki – obejmuje oprócz Karpat także obniżenia podkarpackie (w tym Podkarpacie) i wewnątrzkarpackie (w tym Kotlinę Panońską), dlatego też w prowincjach 51-54 brakuje niektórych numerów, które nie odnoszą się do Karpat.