Kuszyci

Ten artykuł od 2012-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kuszyci – grupa ludów we wschodniej Afryce, zamieszkująca w południowej części Egiptu, w Sudanie, Etiopii, Erytrei, Dżibuti, Somalii, północno-wschodniej Kenii i w skupiskach w północnej Tanzanii oraz Ugandzie. Liczą ok. 30 mln osób, posługują się językami kuszyckimi z rodziny chamito-semickiej.

Najstarsze ślady kultury Kuszytów pochodzą z XI–VIII tysiąclecia p.n.e. W III tysiącleciu kuszyckie ludy Bedża i Ageu utworzyły w Nubii królestwo Kusz ze stolicą w Napacie, które utrzymywało kontakty z Egiptem, ulegając wpływom jego kultury. W VIII–VII wieku p.n.e. w Egipcie panowała tzw. dynastia etiopska, założona przez władcę Kuszu – Pianchego. W I tysiącleciu p.n.e. powstało kuszyckie królestwo Meroe, istniejące do IV wieku n.e. Wpływy Kuszytów widoczne były także w powstałym ok. V wieku p.n.e. państwie Aksum w Etiopii. Część ludów kuszyckich (np. Afarowie, Bedża, Somalijczycy, częściowo Sidamo i Omieto) przyjęła islam i uległa wpływom kultury arabskiej, której przedstawiciele osiedlali się na północy Etiopii i w Erytrei.