Kinematografia

Ten artykuł należy dopracować:

od 2019-02 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy przemysłu filmowego. Zobacz też: Kinematografia – album zespołu Paktofonika.

Kinematografia (z gr. κινημα dop. κινηματος „ruch” i γραφω „pisać”) – dziedzina działalności człowieka związana z produkcją filmów oraz ich rozpowszechnianiem i wyświetlaniem w kinach.

Według definicji Bataille’a kinematografia jest sztuką poprawnego przekazywania idei drogą następstwa ożywionych obrazów^[1].

Kinematografia obejmuje twórczość filmową, produkcję filmów, usługi filmowe, dystrybucję i rozpowszechnianie filmów, w tym działalność kin, upowszechnianie kultury filmowej, promocję twórczości filmowej oraz gromadzenie, ochronę i upowszechnianie zasobów sztuki filmowej^[2].

Do niedawna największą kinematografią narodową była amerykańska związana z wytwórniami w Hollywood^{[potrzebny przypis]}.

Obecnie najwięcej filmów na świecie powstaje w Indiach^{[potrzebny przypis]}. Ośrodek kinematograficzny w Bombaju określany jest często jako Bollywood. Produkuje się tam nie tylko najwięcej filmów, lecz także najdłuższe^{[potrzebny przypis]}. Średnio indyjski film trwa około 3 godzin^{[potrzebny przypis]}.

Trzecią wielką potęgą filmową staje się obecnie^[kiedy?] kinematografia chińska z ośrodkami produkcyjnymi w Hongkongu, Pekinie i Szanghaju^{[potrzebny przypis]}.

Tylko te trzy kinematografie – amerykańska, indyjska i chińska, posiadające ogromne obszary dystrybucji, są samowystarczalne, tzn. nie potrzebują dotacji mecenasów państwowych i prywatnych^{[potrzebny przypis]}.

Inne kinematografie narodowe, ze względu na małe obszary dystrybucji kinowej i telewizyjnej, są najczęściej dofinansowywane przez rządy, fundacje i organizacje społeczne lub telewizje publiczne. Tak się dzieje w Polsce, gdzie istnienie kinematografii narodowej jest uzależnione od dotacji Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, a czasem publicznej telewizji^{[potrzebny przypis]}. Zdecydowanie rzadziej produkcja jest finansowana przez telewizje prywatne lub sponsorów^{[potrzebny przypis]}.