Dryf genetyczny[1], dryft alleli[1], zjawisko Wrighta[1] – proces polegający na fluktuacji częstości występowania danego allelu w populacji, nie wynikający z mutacji, migracji ani z doboru naturalnego[1][2][3]. Twórcą pojęcia jest Sewall Wright, który je sformułował w 1921 roku[2].
Dryf genetyczny jest czynnikiem ewolucyjnym pozbawionym charakteru przystosowawczego[1]. Szybkość eliminacji oraz szybkość fiksacji allelu w populacji zależy od jej efektywnej wielkości[4]. Im mniejsza populacja, tym szybciej allel ulegnie eliminacji bądź zdominuje populację[1]. Dlatego efekt dryfu genetycznego jest łatwiej obserwowalny w małych, izolowanych populacjach. Przypadkowa eliminacja bądź dominacja alleli jest też przyczyną zwiększenia homozygotyczności i zmniejszenia różnorodności populacji. W skrajnych przypadkach prowadzi do zwiększenia wsobności, co jest powodem recesji genetycznej. Przeciwdziała temu mechanizm mutacji.
W szczególnych przypadkach gdy w dryfie genetycznym wystąpi efekt założyciela, może dojść do powstawania nowych gatunków.
Odkrywcą neutralnej ewolucji i dryfu genetycznego był japoński naukowiec Motoo Kimura.
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Popielarska
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie encyPWN
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie encyOnet
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie kosmos58