Bruk

Ten artykuł dotyczy nawierzchni. Zobacz też: Bruk – wieś.

Bruk – nawierzchnia ulicy, placu lub chodnika utwardzona za pomocą układania na niej warstwy przylegających do siebie ściśle kamieni, kostek kamiennych, betonowych lub ceramicznych. Nawierzchnię układa się na odpowiednio przygotowanej podbudowie z tłucznia i piasku, które służą wyrównaniu podłoża i drenażowi wody opadowej. Początkowo termin bruk dotyczył głównie nawierzchni z kamienia polnego lub nieregularnych ciosów kamiennych, z czasem zaczął być używany także dla nawierzchni z kostek kamiennych lub betonowych.

Kostka brukowa, służąca do układania nawierzchni posiada różne kształt i wielkość. W zależności od rodzaju surowca rozróżniamy:

• kostkę kamienną otrzymywaną przez obrobienie naturalnego kamienia (np. kostka granitowa, bazaltowa);
• kostkę ceramiczną (np. cegła klinkierowa);
• kostkę betonową otrzymywaną jako wyrób z mieszanki betonowej;
• kamień polny, niegdyś stosowany zamiast kostki (tzw. kocie łby).