Achemenidzi

Imperium Perskie

𐎧𐏁𐏂

600–330 p.n.e.
Herb
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Babilon (główna stolica) Pasargady Ekbatana Suza i Persepolis
Data powstania	600 p.n.e.
Data likwidacji	330 p.n.e.
Władca	Dariusz III
Powierzchnia	5 500 000 km² (500 p.n.e)[1][2] 8 000 000 km² (480 p.n.e.)[3]
Populacja (500 p.n.e.) • liczba ludności	od 17 do 35 milionów[1][2][4]
Waluta	darejek, sykl
Religia dominująca	Zaratusztrianizm (oficjalna) Religia babilońska Religia starożytnego Egiptu Wedyzm Religia starożytnej Grecji Judaizm
Imperium Achemenidów w czasie największego zasięgu terytorialnego za Dariusza I (522–486 p.n.e.)
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Achemenidzi (staropers. 𐎧𐏁𐏂, pers. ‏هخامنشیان‎) – dynastia panująca w Persji w latach 550–330 p.n.e.

Nazwa dynastii wiąże się z imieniem legendarnego Achemenesa. Szczyt potęgi dynastii przypada na czasy Dariusza I Wielkiego i jego syna Kserksesa I. Za ich czasów Iran osiągnął największe rozmiary rozciągając się od Azji Mniejszej i Egiptu (jako XXVII dynastia) aż po Indie.

Achemenidzi zbudowali wielkie zespoły pałacowe w: Pasargadach, Persepolis, Suzie i Ekbatanie. Po śmierci Kserksesa I (465 p.n.e.) rozpoczął się powolny upadek dynastii.

Ostatnim władcą z tej dynastii był Dariusz III (336–330 p.n.e.), pokonany przez Aleksandra Macedońskiego.

W 1971 r. w ruinach Persepolis szach Iranu Mohammad Reza Pahlawi obchodził 2500 rocznicę założenia państwa perskiego (liczoną od momentu śmierci Cyrusa Wielkiego w 529 p.n.e.), co miało szczególnie podkreślić znaczenie dynastii Achemenidów w dziejach Iranu.