Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Otto von Bismarck
Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen, nado en Schönhausen o 1 de abril de 1815[1] e finado en Friedrichsruh o 30 de xullo de 1898[1], coñecido como Otto von Bismarck, foi un estadista, burócrata, militar, político e prosista alemán, considerado o fundador do Estado alemán moderno. Durante os seus últimos anos de vida alcumóuselle o «Chanceler de Ferro» pola súa determinación e man dura na xestión de todo o relacionado co seu país,[n. 1] que incluía a creación dun sistema de alianzas internacionais que asegurasen a supremacía de Alemaña, coñecido como o Deutsches Reich.[1]
Cursou estudos de leis e, a partir de 1835, traballou nos tribunais de Berlín e Aquisgrán, actividade que abandonou tres anos máis tarde para dedicarse ao coidado das súas posesións territoriais.[2] En 1847 entrou a formar parte do parlamento prusiano,[2] onde axiña se converteu en líder da á conservadora.[2] Enfrontouse duramente á revolución de 1848, e por esa época comezou a perfilar o que sería o seu principal obxectivo político: a unificación de Alemaña e a creación do Reich desde preceptos autoritarios e antiparlamentarios.[3]
A súa carreira política estivo sempre marcada por un férreo conservadorismo e polo belicismo. Formou parte do parlamento prusiano e foi logo delegado diplomático en Westfalia, Francia e Rusia. Procurou sempre a unificación de tódolos pobos xermanos, aínda que fose por medios violentos.
En 1862, tras ser nomeado primeiro ministro de Prusia, emprendeu unha importante reforma militar que lle permitiu dispoñer dun poderoso exército para levar a cabo os seus plans de unificación. Desta forma, en 1864 conseguiu arrebatar a Dinamarca os ducados de Lauenburgo, Schleswig e Holstein[4] e, dous anos máis tarde, logo da loita contra Austria, conseguiu a anexión de Hessen,[4] Frankfurt,[4] Hannover[4] e Nassau,[4] o que deu lugar á creación da Confederación Alemá do Norte,[5] con Bismarck como chanceler.[5] Para rematar, a guerra contra Francia supuxo a adhesión de Baviera, entre outros estados, e en 1871 proclamouse o Segundo Imperio Alemán no Palacio de Versalles de París.[6] Bismarck converteuse en primeiro ministro de Prusia e chanceler.[6] Durante os 19 anos que se mantivo no poder levou a cabo unha política conservadora, enfrontándose inicialmente aos católicos e combatendo a socialdemocracia.[1] Foi tamén o organizador da Tripla Alianza, con Italia e Austria-Hungría, creada en 1882 para illar a Francia.
En 1871, Guillerme I -rei de Prusia- nomeouno chanceler. A política interior de Bismarck apoiouse nun réxime de poder autoritario, malia a aparencia constitucional e do sufraxio universal destinado a neutralizar as clases medias (Constitución federal de 1871). Inicialmente gobernou en coalición cos liberais, centrándose en contrarrestar a influencia da Igrexa católica (Kulturkampf) e en favorecer os intereses dos grandes terratenentes mediante unha política económica librecambista; en 1879 rompeu cos liberais e aliouse co partido católico (Zentrum), adoptando posturas proteccionistas que favorecesen o crecemento industrial alemán.[1] Nesa segunda época centrou os seus esforzos en frear o movemento obreiro alemán, ao que ilegalizou aprobando as Leis Antisocialistas, á vez que intentaba atraer os traballadores coa lexislación social máis avanzada do momento.[1][7]
En política exterior, mostrouse prudente para consolidar a unidade alemá recentemente conquistada: por unha banda, forxou un entramado de alianzas diplomáticas (con Austria, Rusia e Italia) destinado a illar a Francia en previsión dun posible desquite;[8] por outro, mantivo Alemaña apartada do vórtice imperialista que naquel tempo arrastraba o resto das potencias europeas. Foi precisamente esta precaución fronte á carreira colonial o que o enfrontou co novo emperador, Guillerme II (1888-1918), partidario de prolongar a ascensión de Alemaña coa adquisición dun Imperio ultramarino, asunto que provocou a caída de Bismarck en 1890. Ao faltarlle o apoio do emperador Guillerme II, quen subira ao trono en 1888, Bismarck presentou a súa dimisión en 1890 e retirouse a vivir ao campo. Faleceu en Friedrichsruh o 30 de xullo de 1898 aos 83 anos de idade.[1][2]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Mommsen, Wilhelm. “Introducción”... p. 7.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Richter, Werner. “Prólogo de un luchador”...,. p. 9.
- ↑ Lerman, Katharine Anne, “Resumen de su vida”..., páx. 7.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Pflanze, Otto, “A unificación de Alemaña”, páx. 233.
- ↑ 5,0 5,1 Pflanze, Otto, “El nuevo estado”, páx. 245
- ↑ 6,0 6,1 Pflanze, Otto, “A gran Alemaña”, páx. 262.
- ↑ Extraído de Biografias y Vidas D'acordo a sección ¿Desea copiar material?.
- ↑ Pflanze, Otto, “El balance del poder”, páx. 337
Erro no código da cita: As etiquetas <ref> existen para un grupo chamado "n.", pero non se atopou a etiqueta <references group="n."/> correspondente
Previous Page Next Page
