Isoaloxazina

Isoaloxazina
Nome IUPAC 1H-benzo[g]pteridina-2,4-diona
Outros nomes 1,2,3,4-Tetrahidrobenzopteridina-2,4-diona; Benzo(g)pteridina-2,4(1H,3H)-diona
Identificadores
Número CAS	490-59-5
PubChem	5372720
ChemSpider	4522915
UNII	880W3VF9YW
Número CE	207-714-3
ChEBI	CHEBI:37325
ChEMBL	CHEMBL68500
Ligando IUPHAR	456
Referencia Beilstein	85819
Imaxes 3D Jmol	Image 1
SMILES C1=CC=C2C(=C1)N=C3C(=N2)NC(=O)NC3=O
InChI InChI=1S/C10H6N4O2/c15-9-7-8(13-10(16)14-9)12-6-4-2-1-3-5(6)11-7/h1-4H,(H2,12,13,14,15,16) Key: HAUGRYOERYOXHX-UHFFFAOYSA-N
Propiedades
Fórmula molecular	C10H6N4O2
Masa molar	214,18 g mol−1
Aspecto	Sólido vermello
Punto de fusión	200 °C; 392 °F; 473 K
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

A isoaloxazina^[1] é é un composto heterocíclico con nitróxeno, que é o fundamento estrutural das flavinas, como a riboflavina (vitamina B2).^[2] É un tautómero da aloxazina que ten unha estrutura tricíclica que significa que ten tres aneis interconectados.^[3] A estrutura está formada por diaminas aromáticas primarias e secundarias.^[3] Nos aneis de isoaloxazina, o grupo R é utilizado para unir varios grupos flavínicos. A isoaloxazina ten unha estrutura similar á das pteridinas, que teñen dous aneis interconectados, pero cun anel adicional.^[3] A isoaloxazina obtívoa en 1934^[3] Richard Kuhn, un bioquímico austro-xermano, e os seus colegas do seu laboratorio.

1. ↑ Algúns compostos orgánicos que conteñen nitróxeno (ou azoto) escríbense coa raíz az, como azina, oxazina, aloxazina, isoaloxazina ou azida.
2. ↑ "isoalloxazine". Farlex Partner Medical Dictionary. 2012. Consultado o 25 de novembro de 2022. 
3. ↑ ^{3,0 3,1 3,2 3,3} Berezovskii, VM; Eremenko, TV (1963). "Chemistry of Alloxazines and Isoalloxazines". Russian Chemical Reviews 32 (6): 290–307. doi:10.1070/RC1963v032n06ABEH001343. Consultado o 23 de novembro de 2022.