Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Kinginsula emuo
 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 rekreaĵo de 1907 fare de John Gerrard Keulemans, baze sur la haŭtaĵo de Parizo
| ||||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||
Sinonimoj
| ||||||||||||||||
|
Dromiceius novaehollandiae ater | ||||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||||
La Kinginsula emuo (Dromaius novaehollandiae ater) estas formortinta subspecio de la Emuo. Ĝi troviĝis endemie en Kinginsulo kie ĝi restis izolata. Tiu insulo situantas en la Markolo Bass inter kontinenta Aŭstralio kaj Tasmanio. La plej proksimaj parencoj de tiu birda subspecio povas esti la same formortinta Tasmania emuo, ĉar ili apartenis al ununura populacio ĝis almenaŭ antaŭ pli ol 14,000 jaroj, kiam Tasmanio kaj la Kinginsulo estis ankoraŭ konektitaj. La malgrando de la Kinginsula emuo povus esti ekzemplo de insula naneco.
La Kinginsula emuo estis la plej malgranda el ĉiuj emuoj, kaj havis pli malhelan plumaron ol la kontinenta emuo. Ĝi estis nigra kaj bruna, kaj havis nudan (senpluman) bluan haŭton de la kolo, kvankam komune kun kontinentaj emuoj ties idoj estis striecaj. Ili estis distingaj el la Kanguruinsula emuo laŭ nombroj de detaloj de ostoj, inklude grandon. La kutimaro de la Kinginsula emuo probable ne diferencis multe el tiu de la kontinenta emuo. Tiuj birdoj grupiĝis en emuaroj por manĝi kaj dum la reprodukta sezono. Ii manĝis berojn, herbon kaj algojn. Ili kuris rapide kaj povis defendiĝis per piedfrapado. La nesto estis neprofunda, kaj konsistis el seka foliaro kaj musko. La ino demetis 7 al 9 ovojn, kiuj estis kovataj de ambaŭ gepatroj.
Eŭropanoj malkovris la Kinginsulan emuon en 1802 dum fruaj ekspedicioj al la insulo, kaj plej el kio estas konata pri la birdo dum ties vivo venas el intervjuoj kiujn la franca naturalisto François Péron faris kun fokoĉasisto tie. Péron estis alveninta en la Kinginsulo en 1802 kun la ekspedicio de Nicolas Baudin, kaj en 1804 kelkaj kaj vivaj kaj remburitaj kaj Kinginsulaj kaj Kanguruinsulaj emuoj estis senditaj al Francio. La du vivantaj specimenoj de Kinginsula emuo estis tenitaj en kaptiteco en la Ĝardeno de la Plantoj, kaj la restoj de tiuj kaj la aliaj birdoj estas disigitaj tra diversaj muzeoj en Eŭropo nune. La bitakoroj de la ekspedicio ne specife klarigas el kiu insulo ĉiu birdo estis kaptita, aŭ eĉ se ili estas taksonomie distingaj, kaj tiele ties statuso restis neklara ĝis pli ol unu jarcento poste. Ĉasadpremo kaj incendioj fare de fruaj setlantoj en Kinginsulo ŝajne kondukis la naturan populacio al formorto ĉirkaŭ 1805. La du kaptitaj specimenoj loĝintaj en Parizo mortiĝis en 1822 kaj supozeble ili estis la lastaj el sia taksono.
Previous Page Next Page
