Esperantigo de homoj

Esperantigo de homaj nomoj estas la transskribo al Esperanto de la homaj propraj nomoj.
La vorto esperantigo estas foje uzata kiel sinonimo de esperantistigo; tiu uzo tamen estas evitinda, por ne konfuzi la du agadojn "fari ion Esperanta" kaj "fari iun Esperantisto".
Estas notinde krome, ke la A-finaĵo, ofte uzata kun virinaj nomoj (vidu la ĉi-postajn ekzemplojn), estas neracia. Efektive, tiu kutimo estas nur tiu de kelkaj kulturoj, kaj plie eĉ en tiuj kulturoj estas viraj nomoj kun A-finaĵo, kaj virinaj nomoj kun O-finaĵo. Tio do estas nelogika kaj netaŭga por lingvo kun internacia celo^[1]. Krome, tiu uzo estas gramatike kontraŭfundamenta, ĉar propraj nomoj estas unuavice substantivoj^[2]. Sekve, A-nomoj por virinoj ne estas malpermesitaj, precipe se la originala nomo estas A-finaĵa, sed por plene esperantigi virinajn nomojn, A-finaĵo ne estas nepra, kaj O-finaĵo preferindas.

Jen estas kelke da tradiciaj esperantaj nomoj:

Viroj

• Alano
• Benjameno
• Cirilo
• Eŭgeno
• Georgo
• Ivano
• Roberto
• Sim(e)ono
• Tomaso

Virinoj

• Amelio
• Anjo
• Belindo
• Elizabeto
• Hilda
• Izabela
• Julia
• Katrina
• Kristina
• Olivo
• Sofia
• Sonja

Komunaj radikoj inter viroj (-o) kaj virinoj (-a)

• Albert-o/a
• Aleksandr-o/a
• Daniel-o/a
• Francisk-o/a
• Johan-o/a
• Karl-o/a
• Laŭr-o/a
• Mari-o/a
• Miĥael-o/a
• Paŭl-o/a
• Petr-o/a
• Viktor-o/ia

1. ↑ La inaj nomoj el "Propraj nomoj, la esperantaj kaj la fremdaj" de S. Pokrovskij^{[rompita ligilo]}
2. ↑ Virinaj nomoj en PMEG