Titanomaquia

Na mitoloxía griega, la Titanomaquia (en griegu antiguu Τιτανομαχία Titanomakhía, ‘Guerra de los Titanes’) foi la serie de batalles llibraes mientres diez años ente los dos races de deidaes bien anteriores a la esistencia de la humanidá: los Titanes, lluchando dende'l monte Otris, y los Olímpicos, que llegaríen a reinar nel monte Olimpu.^[1] Conocer tamién como la Batalla de los Titanes o la Guerra Titánica. Ye confundida por dellos autores (como Ovidio) cola Gigantomaquia a pesar de les múltiples diferencies ente dambes.

Los griegos de la edá clásica conocíen dellos poemes sobre la Titanomaquia. El principal d'ellos, y l'únicu que se caltuvo, yera la Teogonía atribuyida a Hesíodo. Un poema épicu perdíu tituláu Titanomaquia y atribuyíu al aedo ciegu traciu Tamiris, de la mesma un personaxe llexendariu, yera mentáu de pasada nel ensayu Sobre la música una vegada atribuyíu a Plutarcu. Los Titanes tamién xugaben un papel prominente nos poemes atribuyíos a Orfeo. Anque namái se caltienen fragmentos de los rellatos órficos, revelen interesantes diferencies cola tradición hesíodica.

Estos mitos griegos de la Titanomaquia cayen dientro d'una clase de mitos similares presentes n'Europa y Oriente Próximu, onde una xeneración o grupu de dioses enfrentar a los dominantes. Dacuando éstos son suplantaos. Otres los rebeldes pierden y son totalmente apartaos del poder o bien incorporaos al panteón. Otros exemplos seríen les guerres de los Aesir colos Vanir y los Jotunos na mitoloxía escandinava, l'épicu Enuma Elish babilónicu, la narración hitita del Reinu del Cielu» y l'escuru conflictu xeneracional de los fragmentos ugarites.

1. ↑ Hesíodo, Teogonía 624–6.