Literatursprache

Mit Litratuursprooch (au literarischi Sprooch oder Dichdersprooch) mäint mä e Sproochform innerhalb von ere Sprooch, wo sich dur e Räije vo Merkmol vo dr sustige geschriibene Sprooch vo andere Teggstgattige («Alldaagslitratuur», d. h. Zitigsteggst, Gebruuchsaawiisige, Chochrezäpt usw.) underschäidet.

D Underschiid zu andere Warietääte von ere Sprooch basiere vor Allem uf dr bsundrige Funkzioon vo dr Litratuur: Deren iiri Sprooch muess nit dr zwäckorientierte Kommunikazioon diene und äidütig zum Verstoo si, sondern si erfüllt in erster Linie esthetischi Funkzioone. Es bestoot in vilem «dichterischi Freihäit».

E Dichdersprooch im ängere Sinn isch e Sprooch in orale Kultuure gsi, wo bsundrigi Reegle gha het und mündlig überliiferet worde isch. Zu deene Reegle het vilmol ghöört, ass s dichderische Wärk wie en Epos usw. uf e bsundrigi Art vordräit worde isch, zum Bischbil in dr Form vom ene Sprächgsang, ere Melodii oder ere bestimmte Intonazioon.